ភ្នំពេញ៖ ចេញផ្សាយ ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ៦រោច ខែជេស្ឋ ឆ្នាំជូត ទោស័ក ព.ស ២៥៦៤, ត្រូវនឹងថ្ងៃទី១១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០។
ប្រភពពី Unicef – For Every Child
បកប្រែដោយ៖ ម៉ុន សាមាស (ជំនួយការ Google Translate)
DHAKA, បង់ក្លាដែស៖ – (Oishi) អយស៊ី ដឹងថាឥឡូវនេះនាងមិនមែនវង្វេងផ្លូវនេះទេ។ នាងបានឮពី វីរ៉ុស កូវីដ-19 ហើយដឹងថានាងអាចឈឺប្រសិនបើនាងមិននៅក្នុងផ្ទះ។ ប៉ុន្តែគ្រួសាររបស់នាងកំពុងជួបការលំបាកក្នុងការរកប្រាក់ចិញ្ចឹមជីវិតក្នុងពេលចាក់សោផ្ទះដូច្នេះនាងនៅខាងក្រៅព្យាយាមលក់ទំនិញដែលគេបោះចោលដែលនាងអាចដើររើសសំរាមតាមដងផ្លូវនៅ (ដាកា)។
(Oishi) អយស៊ី អាយុ ១១ឆ្នាំ និយាយថា“ ខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីជួយឪពុកខ្ញុំលក់របស់របរនេះទេ។ ពេលខ្ញុំមិនជួយឪពុក ខ្ញុំត្រូវជួយម្តាយខ្ញុំដោយធ្វើកិច្ចការផ្ទះហើយមើលថែបងប្អូនខ្ញុំផង។
រឿងរ៉ាវដូចជារឿងរបស់ (Oishi) អយស៊ី គឺជារឿងធម្មតានៅក្នុងរដ្ឋធានីបង់ក្លាដែស ដែលជាកន្លែងដែលក្មេងៗអស់សង្ឃឹមកំពុងខិតខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីជួយក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេឱ្យចេះរកស៊ីជាមួយគ្នា។ ប៉ុន្តែខណៈដែលគ្រួសាររបស់(Oishi) អយស៊ី ក្រីក្រនាងដឹងថានាងមានផ្ទះមួយដើម្បីវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញនៅចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនីមួយៗ។ សម្រាប់កុមារដែលរស់នៅតាមដងផ្លូវរបស់ប្រទេស រឿងគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។
*កុមាររាប់សែននាក់កំពុងរស់នៅតាមដងផ្លូវក្នុងប្រទេសបង់ក្លាដែសហើយចំនួននេះត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងបន្តកើនឡើង។
សម្រាប់ពួកគេភាគច្រើនជំងឺរាតត្បាតរ៉ាំរ៉ៃ (COVID-១៩) កំពុងតែមានការលំបាកខ្លាំង។ មិនតែប៉ុណ្ណោះក្មេងៗទាំងនេះច្រើនតែខ្វះការប្រើសាប៊ូនិងទឹកស្អាតដើម្បីជួយការពារប្រឆាំងនឹងមេរោគឆ្លងជំងឺអេដស៍ប៉ុន្តែថែមទាំងការណែនាំជាមូលដ្ឋានដូចជា“ ស្នាក់នៅផ្ទះ” មានន័យថាតិចតួចប្រសិនបើអ្នកមិនមានផ្ទះទៅ។
ដោយធ្វើការជាមួយដៃគូនិងដោយមានការសម្របសម្រួលជាមួយនាយកដ្ឋានសេវាសង្គមរបស់បង់ក្លាដែសអង្គការយូនីសេហ្វជួយដល់កុមារដែលរស់នៅតាមដងផ្លូវដើម្បីផ្តល់ការគាំទ្រផ្នែកចិត្តសាស្រ្តនិងការអប់រំក្រៅប្រព័ន្ធខណៈមជ្ឈមណ្ឌលគាំពារកុមារផ្តល់សិទ្ធិទទួលបានសេវាសង្គមជាមូលដ្ឋានការពារពីគ្រោះថ្នាក់ និងសេវាកម្មធ្វើសមាហរណកម្ម។ យូនីសេហ្វក៏គាំទ្រដល់ជម្រកបណ្តោះអាសន្នដែលផ្តល់ឱ្យកុមារនូវអាហារ និងទឹក ការថែទាំសុខភាពនិងកន្លែងមានសុវត្ថិភាពដែលអាចលេង និងសម្រាកពីសម្ពាធនៃជីវិតនៅតាមដងផ្លូវ។
*”កូរ៉ូណាមិនអាចយកពួកយើងចេញពីទីនេះបានទេ”
Shahina សាហ៊ីណា អាយុ ១៤ ឆ្នាំនិយាយថា“ យើងនៅខាងក្នុងទីជម្រកប្រសើរជាងនៅខាងក្រៅ។ “កូរ៉ូណាមិនអាចធ្វើអ្វីពួកយើងនៅទីនេះបានទេប្រសិនបើយើងអនុវត្តអនាម័យមូលដ្ឋាន និងមានគម្លាតពីរាងកាយ។ ”
Shahina គឺជាក្មេងម្នាក់ក្នុងចំណោមកុមារ ២០ នាក់ដែលស្នាក់នៅក្នុងជំរកដែលគ្រប់គ្រងដោយដៃគូរបស់អង្គការ UNICEF គឺ Aparajeyo Bangladesh ។ កុមារស្នាក់នៅទីនោះមិនមានអ៊ិនធឺរណែតទេប៉ុន្តែពួកគេអាចរៀនតាមថ្នាក់រៀនទូរទស្សន៍។ ពួកគេក៏មានគ្រូម្នាក់ឈ្មោះមនោរ៉ាដែល អាចទាក់ទងតាមការហៅទូរស័ព្ទពីចម្ងាយ ។
លោក Monoara មានប្រសាសន៍ថា“ ខ្ញុំឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេជួយពួកគេសរសេរកំណត់ចំណាំនិងធ្វើកិច្ចការផ្ទះជាប្រចាំដើម្បីពួកគេអាចបន្តការសិក្សាជាមួយសិស្សដទៃទៀតនៅពេលសាលារៀនបើកវិញ” ។ ប៉ុន្តែឥឡូវសុខភាពរបស់ពួកគេគឺជារឿងសំខាន់បំផុត” ។
-ការការពារខាងក្នុងនិងខាងក្រៅ
Shahnaz Rahman ជាបុគ្គលិកសង្គមនិយាយថាវាចាំបាច់ណាស់ដែលកុមារនៅឯទីជំរកទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ផ្នែកចិត្តសាស្រ្តដែលពួកគេត្រូវការសូម្បីតែបុគ្គលិកខ្លះមិនអាចនៅទីនោះដោយផ្ទាល់ក៏ដោយ ដោយសារតែការជាប់សោរ។
“ ខ្ញុំបានអំពាវនាវយ៉ាងហោចណាស់បួនដងក្នុងមួយថ្ងៃដើម្បីស្វែងយល់ពីរបៀបដែលកុមារកំពុងធ្វើ។ ខ្ញុំព្យាយាមនាំយកថាមពលវិជ្ជមានខ្លះហើយនិយាយដោយបើកចំហអំពីរោគរាតត្បាតដូច្នេះកុមារមិនធ្វើឱ្យមានការថប់បារម្ភក្នុងខ្លួនពួកគេទេ។ យូនីសេហ្វក៏បានផ្តល់ខិត្តប័ណ្ណពន្យល់អំពីវិធីការពារការឆ្លងរាលដាលក៏ដូចជាសាប៊ូនិងថ្នាំសម្លាប់មេរោគបន្ថែម។
*“យើងព្យាយាមលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក”
Shahnaz Rahman មានអារម្មណ៍មិនល្អដែលនាងមិនអាចនៅជាមួយកូនដោយផ្ទាល់បានប៉ុន្តែនាងដឹងថាពួកគេកំពុងទទួលបានការគាំទ្រដែលពួកគេត្រូវការពីអ្នកមើលថែរអ្នកស្រុកពីរនាក់ចុងភៅពីរនាក់និងឆ្មាំស្រីម្នាក់ដែលពួកគេទាំងអស់នៅតែទាក់ទងជាមួយបុគ្គលិកសង្គម។ និងតាមដានកុមារនៅគ្រប់វិនាទីទាំងអស់។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «កុមារក៏ជួយខ្លួនឯងដោយរក្សាការលេងល្បែងជាក្រុម និងសិក្សា»។
Hasan អាយុ ១៦ ឆ្នាំនិយាយថាក្មេងៗនៅទីជំរកខកខានការសិក្សាហើយនិងការជួបគ្នាជាមួយមិត្តភក្តិផ្សេង។ “ ប៉ុន្តែយើងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅក្នុងទីជំរក។ យើងប្រយ័ត្នហើយយើងព្យាយាមជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ “ ក្មេងៗធំ ៗ ជួយក្មេងៗក្នុងមេរៀនរបស់ពួកគេហើយយើងព្យាយាមលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។
